De hectiek van Kathmandu

Aangekomen op het vliegveld merk ik meteen de hectiek van Kathmandu . Op de weg naar de parkeerplaats waar ik opgepikt word, ben ik minstens tien keer gevraagd of ik een taxi nodig ben en in welk hotel Ik verblijf. Wat mij tevreden stemt, is dat het niet tien keer dezelfde persoon is die me het vraagt. Ze zijn hier niet opdringerig en helpen me zelfs met het vinden van mijn contactpersoon.

Vermoeid dat ik ben wil ik toch meteen even thamel in om de sfeer te proeven. Maar tijdens mijn lunch bij het hotel kom ik Ramesh tegen, de chauffeur die me vorig jaar door Nepal heeft gereden. Ik praat even bij met hem om vervolgens samen het centrum in te gaan. Veel tijd heeft hij niet want om 14.00 uur moet hij met een groep op pad. Ondanks de zin om ook het nachtleven van thamel te beleven, lag ik om 19.30 uur al plat en heb ik de klok rond geslapen. Sommigen noemen het last van een jetlag, ik noem het gewoon slaaptekort.

Op mijn tweede dag wil ik een mountainbike regelen en op advies van asian heritage ook de permit benodigd voor het fietsen door het annapurna gebied. Het schijnt hier goedkoper te zijn dan wanneer men het in Pokhara aanschaft. Daar komt bij dat ik Annapurna vanaf de andere kant zal benaderen en hoef er dan niet voor om te fietsen.

De mtb regelen is nog niet zo gemakkelijk. Tijdens een kopje thee kom ik in contact met een vrouw uit de UK. Toevalligerwijs verhuurt een vriend van haar fietsen. Echter aangekomen bij de winkel valt me de keuze tegen en heb er geen vertrouwen in. Ik ga verder kijken. De zaak met wie ik contact heb gehad via mail schijnt er ineens niet meer te zijn. Op zoek naar mijn tweede optie kom ik ook voor een gesloten deur. Navraag bij de buren leert mij dat ik de hoek om moet en dan een steegje in. En jawel, hier staan een paar mooie fietsen bij. Niet veel later heb ik een fiets uitgezocht en kan deze twee uur later ophalen zodat de fiets nog een onderhoudsbeurt kan krijgen.

Intussen koop ik naar het tourist board om een permit te regelen. Onderweg kom ik een aardig koppel tegen die dezelfde kant op moeten en er vindt een leuk gesprek plaats. Na 20 minuten lopen ben ik gearriveerd. Maar helaas, vandaag voor mij geen permit want ze hebben net de laatste verkocht. Tja, dat is Nepal. Je moet behoorlijk veel geduld hebben en flexibel zijn. Morgenvroeg om 8.30 uur ben ik de eerste. Wel vraag ik alvast formulieren mee zodat ik deze morgenvroeg niet hoef in te vullen. En omdat ik een pasfoto moest inleveren bij het kopen van een simkaart, kwam ik sowieso al een pasfoto tekort. Je bent er blijkbaar vier nodig. Eerst weer naar de photoshop dus om nog een setje pasfoto's te halen.